We witness how Ginty, as she is called, got her knack for storytelling but also her morose nature after feckless Pop proves ill-suited for such pursuits as holding down a responsible job. The source of Mary Poppins is revealed in Rachel Griffiths' no-nonsense Aunt Ellie, who swoops in to mend the unsettled household as best she can—that is, until Dad’s condition proves beyond repair.
These blasts from the past, as important as they are, come close to killjoy intrusions at times, especially when we rather revel in scenes such as spoilsport Travers finally succumbing to the magic of the Sherman brothers' music.
การปะทุของเรื่องราวจากอดีตเหล่านี้ แม้จะมีความสำคัญของมันอยู่ แต่ก็เกือบจะเป็นตัวแทรกเข้ามาทำลายความสนุกได้ในหลายครั้ง โดยเฉพาะเมื่อเราอยากจะดื่มด่ำกับฉากดังเช่น นักเดินทางจอมป่วนผู้ยอมสยบในท้ายที่สุดต่อมนต์วิเศษแห่งดนตรีของพี่น้องเชอร์แมน มากกว่า
Besides, two moments provide enough weight on their own without resorting to quite so much melodrama. One is when Hanks digs into a monologue about his own Midwestern farm boy past.
The other celebrates the transformative power of movies, as Travers—who drops in uninvited to the L.A. premiere of "Mary Poppins"—is shown in a darkened theater silently reacting, as if her face were an emotional barometer. It is akin to the key scene in the 1941 classic "Sullivan's Travels," when a jailed film director experiences the power of laughter while seated with fellow prisoners—as they watch a Disney cartoon short, no less.
อีกตอนหนึ่งเป็นตอนที่เชิดชูพลังอำนาจของภาพยนตร์ในการเปลี่ยนแปลง เมื่อทราเวอรส์—ผู้ที่ไปเข้าชมโดยไม่ได้รับเชิญในรอบปฐมทัศน์ของ "แมรี่ ป๊อปปินส์"—ถูกแสดงให้เห็นในโรงหนังมืดๆ ทึมๆ ว่ามีปฏิกริยาตอบกลับแบบเงียบๆ เหมือนกับหน้าเธอเป็นเครื่องวัดระดับอารมณ์ ฉากนี้คล้ายกับฉากสำคัญในหนังคลาสสิกของปี 1941 คือ "การเดินทางของซุลลิวาน" ที่ผู้กำกับหนังผู้ถูกจำขังคุก ได้สัมผัสกับพลังของเสียงหัวเราะ ในขณะที่นั่งอยู่กับเพื่อนผู้ต้องขัง—ในระหว่างที่พวกเขากำลังดูการ์ตูนสั้นดิสนีย์อยู่ นั่นเลยทีเดียว
